ਪੰਜਾਬੀ ਲਿਖਾਰੀ ਸਭਾ ਦੀ ਮਾਸਿਕ ਮਿਲਣੀ ਵਿੱਚ ਦਵਿੰਦਰ ਮਲਹਾਂਸ ਦੀ ਪੁਸਤਕ ‘ਬੇਗਮ ਅਤੇ ਗੁਲਾਮ’ ਰੀਲੀਜ.......... ਪੁਸਤਕ ਰਿਲੀਜ਼ / ਤਰਲੋਚਨ ਸੈਂਭੀ


ਕੈਲਗਰੀ : ਪੰਜਾਬੀ ਲਿਖਾਰੀ ਸਭਾ ਦੀ ਮਹੀਨੇਵਾਰ ਮੀਟਿੰਗ ਕੋਸੋ ਦੇ ਦਫਤਰ ਵਿੱਚ ਮਿਤੀ 15 ਅਗਸਤ ਦਿਨ ਐਤਵਾਰ ਨੂੰ ਸਰੋਤਿਆਂ ਦੀ ਭਰਪੂਰ ਹਾਜ਼ਰੀ ਵਿੱਚ ਹੋਈ । ਪ੍ਰਧਾਨਗੀ ਮੰਡਲ ਵਿੱਚ ਸਭਾ ਦੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਗੁਰਬਚਨ ਬਰਾੜ,ਡਾ ਮਹਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਹੱਲਣ,ਦਵਿੰਦਰ ਮਲਹਾਂਸ ਸ਼ੁਸ਼ੋਭਤ ਹੋਏ । ਇਸ ਸਾਹਿਤਕ ਮਿਲਣੀ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਸਭਾ ਦੇ ਸਕੱਤਰ ਭੋਲਾ ਸਿੰਘ ‘ਚੌਹਾਨ’ ਨੇ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਨਿੱਘੀ ਜੀ ਆਇਆਂ ਕਹਿਣ ਨਾਲ ਕੀਤੀ । ਸ਼੍ਰੀ ਸੱਤਪਾਲ ਕੌਸ਼ਲ ਨੇ ਮੰਡ ਮੈਮੋਰੀਅਲ ਟਰੱਸਟ ਵੱਲੋਂ ਪ੍ਰੋ ਗੁਰਭਜਨ ਗਿੱਲ (ਪ੍ਰਧਾਨ ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਹਿਤ ਅਕੈਡਮੀ ਲੁਧਿਆਣਾ),ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਚਿੱਤਰਕਾਰ ਹਰਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਜਨਾਗਲ, ਅਤੇ ਪ੍ਰੋ ਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਔਜਲਾ ਦੇ ਸਨਮਾਨ ਸਮਾਰੋਹ ‘ਤੇ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਪਹੁੰਚਣ ਦਾ ਖੁੱਲਾ ਸੱਦਾ ਦਿੱਤਾ । ਇਸ ਤੋਂ ਉਪਰੰਤ ਦਵਿੰਦਰ ਮਲਹਾਂਸ ਦੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤ ਕਿਤਾਬ ‘ਬੇਗਮ ਅਤੇ ਗੁਲਾਮ’ ਰੀਲੀਜ਼ ਕੀਤੀ ਗਈ । ਬਲਜਿੰਦਰ ਸੰਘਾ ਨੇ ਇਸ ਕਿਤਾਬ ‘ਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਅਤੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਭਰਪੂਰ ਪਰਚਾ ਪੜ੍ਹਦਿਆ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਦੀ ਹਰ ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਅੱਗੇ ਕਈ-ਕਈ ਸੰਜੀਦਾ ਅਰਥ ਹਨ ਤੇ ਜੋ ਪਾਠਕ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਕਹਾਣੀਆਂ ਉਸ ਤੋਂ ਅਲੱਗ ਤੇ ਨਵਾਂ ਮੋੜ ਕੱਟਕੇ ਆਪਣੇ ਅਖੀਰ ਵੱਲ ਪਹੁੰਚਦੀਆਂ ਹਨ । ਗੁਰਬਚਨ ਬਰਾੜ ਨੇ ਡਾ ਸੁਰਜੀਤ ਬਰਾੜ ਦਾ ਲਿਖਿਆ ਵਿਸਤ੍ਰਿਤ ਪੇਪਰ ਪੜਿਆ ਜਿਸ ਵਿਚ ਵਿਸਥਾਰ ਨਾਲ ਸਾਰੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦੀ ਪੜਚੋਲ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ । ਉਪਰੰਤ ਮਹਿੰਦਰ ਪਾਲ ਸਿੰਘ ਪਾਲ ਨੇ ਵੀ ਇਸ ਕਿਤਾਬ ਬਾਰੇ ਮੁੱਲਵਾਨ ਵਿਚਾਰ ਦਿੱਤੇ । ਇਹ ਮੀਟਿੰਗ ਸਿਰਫ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਵਾਸਤੇ ਰਾਖਵੀਂ ਸੀ । ਦਵਿੰਦਰ ਮਲਹਾਂਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕਹਾਣੀ ਸੰਗ੍ਰਿਹ ਵਿੱਚੋਂ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਖੂਨੀ ਦੌਰ ਦੇ ਸੰਤਾਪ ਨੂੰ ਦਰਸਾੳਂੁਦੀ ਕਹਾਣੀ ‘ਸ਼ਨਾਖਤ’ ਸੁਣਾਈ ਜਿਹੜੀ ਸਰੋਤਿਆਂ ਨੂੰ ਉਸ ਗ਼ਮਗੀਨ ਮਹੌਲ ਦੀ ਯਾਦ ਤਾਜ਼ਾ ਕਰਵਾ ਗਈ । ਜੋਗਿੰਦਰ ‘ਸੰਘਾ’ ਨੇ ਪੈਸੇ ਦੀ ਭੁੱਖ ਕਾਰਨ ਨਸਿ਼ਆਂ ਦੇ ਕਾਰੋਬਾਰ ਵਿੱਚ ਗਲਤਾਨ ਹੋ ਰਹੀ ਅਜੋਕੀ ਨੌਜਵਾਨ ਪੀੜੀ ਦੇ ਦੁਖਾਂਤ ਨੂੰ ਦਰਸਾਂਉਦੀ ਕਹਾਣੀ ‘ਪੂਦਨੇ ਦੀਆਂ ਜੜਾਂ’ ਸੁਣਾਈ । ਡਾ ਮਹਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ‘ਹੱਲਣ’ ਦੀ ਵਿਅੰਗਾਤਮਕ ਕਹਾਣੀ ‘ਜਿਹੜੇ ਗਰਜਦੇ ਨੇ ਉਹ ਵਰਸਦੇ ਨਹੀਂ’ ਨੇ ਹਾਜਰੀਨ ਨੂੰ ਖੂਬ ਹਸਾਇਆ । ਚੇਤਨਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਨ ਵਾਲੇ ਸ਼ਤੀਸ਼ ਗੁਲਾਟੀ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਦੇ ਮਕਬੂਲ ਸ਼ੇਅਰ ਸਰੋਤਿਆਂ ਨਾਲ ਸਾਂਝੇ ਕੀਤੇ । ‘ਚੰਗਿਆਂ ਦੀ ਘਾਟ’ ਬੜੀ ਹੀ ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲ ਅਤੇ ਭਾਵਪੂਰਤ ਕਹਾਣੀ ਸੀ ਜਿਹੜੀ ਕਿ ਜੋ਼ਰਾਵਰ ਸਿੰਘ ‘ਬਾਂਸਲ’ ਨੇ ਵਧੀਆ ਲਹਿਜੇ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਸੁਣਾਈ । ਪਰਮਜੀਤ ਸੰਦਲ ਨੇ ਆਪਣੇ ਖੂਬਸੂਰਤ ਅੰਦਾਜ ਨਾਲ ਕੁਝ ਚੁਟਕਲੇ ਸੁਣਾ ਕੇ ਸਰੋਤਿਆਂ ਦੇ ਢਿੱਡੀਂ ਪੀੜਾਂ ਪਾ ਦਿੱਤੀਆਂ ਅਤੇ ਮਹੌਲ ਨੂੰ ਤਾਜਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । ਗੁਰਚਰਨ ਕੌਰ ‘ਥਿੰਦ’ ਨੇ ਆਪਣੀ ਕਹਾਣੀ ‘ਮੋਈ ਮਰ ਜਾਣੀ ਦੇ ਖ਼ਾਬ’ ਬੜੇ ਹੀ ਸੋਹਣੇ,ਵਿਲੱਖਣ ਅਤੇ ਨਾਟਕੀ ਅੰਦਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੀ । ਉਪਰੰਤ ਸਭਾ ਦੇ ਮੀਤ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮਹਿੰਦਰਪਾਲ ਸਿੰਘ ‘ਪਾਲ’ ਨੇ ਕਹਾਣੀ ‘ਓ ਕੈਨੇਡਾ’ ਸੁਣਾਈ । ‘ਲੱਡੂ’ ਕਹਾਣੀ ਉਭਰਦੇ ਲੇਖਕ ਪ੍ਰਸ਼ੋਤਮ ‘ਅਠੌਲ਼ੀ ਵਾਲਾ’ ਨੇ ਸੁਣਾ ਕੇ ਵਾਹ-ਵਾਹ ਖੱਟੀ । ਕੈਲਗਰੀ ਦੇ ਪ੍ਰਿੰਟ ਮੀਡੀਆ ਨਾਲ ਦੇਰ ਤੋਂ ਪਾਠਕਾਂ ਤੱਕ ਸਥਾਨਕ ਸਰਗਰਮੀਆਂ ਪਹੁੋੰਚਾਉਣ ਵਾਲੇ ਚੰਦ ਸਿੰਘ ‘ਸਦਿਓੜਾ’ ‘ਲੰਡੇ’ ਨੇ ਆਪਣਾ ਲੇਖ ‘ਛਣਕਾਓ ਹਾਸਿਆਂ ਦੇ ਛਣਕਣੇ, ਅਗਰ ਬਣਾਉਣਾ ਜੀਵਨ ਸਵਰਗ’ ਸੁਣਾਇਆ । ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ ਜਸਵੰਤ ਸਿੰਘ ‘ਗਿੱਲ’ ਜੋ ਕਿ ਪੰਜਾਬੀ ਲਿਖਾਰੀ ਸਭਾ ਦੇ ਤਹਿਦਿਲੋਂ ਸ਼ੁਭਚਿੰਤਕ ਹਨ ਨੇ ਸਾਰੇ ਸਰੋਤਿਆਂ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਭਵਿੱਖ ਵਿੱਚ ਭਰਪੂਰ ਸਹਿਯੋਗ ਦੀ ਜਾਚਨਾ ਕੀਤੀ । ਪੰਜਾਬੀ ਲਿਖਾਰੀ ਸਭਾ ਦਾ ਕਹਾਣੀ ਦਰਬਾਰ ਕਰਵਾਉਣ ਦਾ ਇਹ ਵੱਖਰਾ ਤਜ਼ਰਬਾ ਸੀ ਜੋ ਕਿ ਬਹੁਤ ਹ ਿਸਫਲ ਰਿਹਾ । ਉਪਰੋਕਤ ਲੇਖਕਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਮੀਟਿੰਗ ਵਿੱਚ ਤ੍ਰਲੋਚਨ ਸੈਂਭੀ (ਜਰਨਲ ਸਕੱਤਰ),ਇਕਬਾਲ ਖਾਨ(ਸਾਬਕਾ ਪ੍ਰਧਾਨ),ਹਰਿਭਜਨ ਸਿੰਘ ਢਿੱਲੋਂ,ਕੇਸਰ ਸਿੰਘ ਨੀਰ,ਬਚਿੱਤਰ ਸਿੰਘ ਗਿੱਲ,ਸਤਨਾਮ ਢਾਅ,ਹਰੀਪਾਲ,ਹਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਗਰਚਾ,ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਆਹਲੂਵਾਲੀਆ,ਹਰਬੰਸ ਬੁੱਟਰ(ਸਾਬਕਾ ਜਰਨਲ ਸਕੱਤਰ),ਹਰਚਰਨ ਕੌਰ ਬਾਸੀ,ਜਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਤੱਗੜ,ਨਰਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਢਿੱਲੋਂ,ਸੁਖਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਮਲਹਾਂਸ, ਮੇਜਰ ਸਿੰਘ,ਹਰਜਿੰਦਰ ਕੌਰ ਬਰਾੜ,ਕੁਲਦੀਪ ਕੌਰ ਸੰਘਾ,ਬਲਵੀਰ ਸਿੰਘ ਕਲਿਆਣੀ,ਨਛੱਤਰ ਸਿੰਘ ਆਦੀਵਾਲ,ਅਵਨਿੰਦਰ ਨੂਰ, ਹਰਜਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ,ਰਾਜਪਾਲ ਗਰਚਾ,ਪਰਦੀਪ ਸਿੰਘ ਕੰਗ,ਦਰਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਮੁੰਜਲ,ਅਵਤਾਰ ਸਿੰਘ ਮੁੰਜਲ,ਦੇਸ ਰਾਜ ਅਰੋੜਾ,ਭਗਵਾਨ ਬਜਾਜ,ਮਾ: ਭਜਨ ਸਿੰਘ ਗਿੱਲ, ਹਰਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਸਿੰਘ ਜਨਾਗਲ,ਪ੍ਰੋ ਮਨਜੀਤ ਸਿੰਘ ਸਿੱਧੂ,ਕੁਲਦੀਪ ਕੌਰ ਘਟੋੜਾ,ਸੁਖਪਾਲ ਸਿੰਘ ਪਰਮਾਰ, ਅਮਨ ਪਰਿਹਾਰ,ਡਾ: ਪਰਮਜੀਤ ਸਿੰਘ ਬਾਠ,ਪਵਨਦੀਪ ਕੌਰ,ਸੁਖਦੀਪ ਕੌਰ,ਬਖਸ਼ੀਸ਼ ਗੋਸਲ ਅਤੇ ਹਰਮਿੰਦਰ ਕੌਰ ਢਿੱਲੋਂ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ । ਸਭਾ ਦੀ ਅਗਲੇ ਮਹੀਨੇ ਦੀ ਇਕੱਤਰਤਾ 19 ਸਤੰਬਰ ਦਿਨ ਐਤਬਾਰ ਨੂੰ ਬਾਅਦ ਦੁਪਿਹਰ 2 ਵਜੇ ਹੋਵੇਗੀ । ਹੋਰ ਜਾਣਕਾਰੀ ਲਈ ਗੁਰਬਚਨ ਬਰਾੜ ਨੂੰ 403-470-2628 ਜਾਂ ਤ੍ਰਲੋਚਨ ਸੈਂਭੀ ਨੂੰ 403-650-3759 ਤੇ ਫੋਨ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ ।

ਕਨੇਡਾ ਵਿੱਚ ਸੂਬਾ ਪੱਧਰੀ ਕਬੱਡੀ ਐਸ਼ੋਸੀਏਸਨ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ.......... ਚੋਣ / ਮਾਲਵਿੰਦਰ ਟਿਵਾਣਾ



ਕੈਲਗਰੀ : ਕਨੇਡਾ ਵਿੱਚ ਅਲਬਰਟਾ ਸੂਬੇ ਦੇ ਸਹਿਰ ਕੈਲਗਰੀ ਵਿਖੇ ਇੱਕ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਸਮਾਗਮ ਦੌਰਾਨ ਸ: ਸਿਕੰਦਰ ਸਿੰਘ ਮਲੂਕਾ ਪ੍ਰਧਾਨ ਪੰਜਾਬ ਕਬੱਡੀ ਐਸ਼ੋਸੀਏਸਨ ਪੰਜਾਬ ਨੇ ਇੱਕ ਸੂਬਾ ਪੱਧਰੀ ਕਬੱਡੀ ਐਸੋ਼ਸੀਏਸਨ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਮੌਕੇ ਮੁੱਖ ਮਹਿਮਾਨ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਸਿ਼ਰਕਤ ਕੀਤੀ। ਜਿਕਰਯੋਗ ਹੈ ਪੰਜਾਬ ਕਬੱਡੀ ਐਸ਼ੋਸੀਏਸਨ ਪੰਜਾਬ ਵੱਲੋ ਮਾਨਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਪੰਜਾਬ ਕਬੱਡੀ ਐਸ਼ੋਸੀਏਸਨ ( ਐਨ.ਆਰ.ਆਈ.ਵਿੰਗ) ਕਨੇਡਾ ਦੀ ਰਜਿਸਟ੍ਰੇਸਨ ਰਾਸਟਰੀ ਪੱਧਰ ਤੇ ਪਿਛਲੇ ਸਮੇ ਦੌਰਾਨ ਹੋ ਚੂਕੀ ਹੈ।ਇਸ ਐਸ਼ੋਸੀਏਸਨ ਦੇ ਸੰਸਥਾਪਕ ਸ: ਮਾਲਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਟਿਵਾਣਾ ਦੇ ਯਤਨਾਂ ਸਦਕਾ ਅਲਬਰਟਾ ਸੂਬੇ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਸ: ਮੇਜਰ ਸਿੰਘ ਬਰਾੜ (ਭਲੂਰ) ਅਤੇ ਸਾਥੀਆਂ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਹੇਠ ਸਫਲਤਾ ਨਾਲ ਚੱਲ ਰਹੇ ਕਬੱਡੀ ਕਲੱਬਾਂ ਅਤੇ ਪੰਜਾਬ ਕਬੱਡੀ ਐਸ਼ੋਸੀਏਸਨ ( ਐਨ.ਆਰ.ਆਈ.ਵਿੰਗ)ਕਨੇਡਾ ਦੇ ਕਬੱਡੀ ਕਲੱਬਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਾਕੇ ਕੁੱਲ ਅੱਠ ਖੇਡ ਕਲੱਬਾਂ ਵਾਲੀ ਨਵੀ ਸੂਬਾ ਪੱਧਰੀ ਕਬੱਡੀ ਐਸ਼ੋਸੀਏਸਨ ਦਾ ਗਠਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਮੇਜਰ ਸਿੰਘ ਬਰਾੜ ਨੂੰ ਇਸ ਦਾ ਪ੍ਰਧਾਨ ਥਾਪਿਆ ਗਿਆ। ਇਸ ਮੌਕੇ ਤੇ ਬੋਲਦਿਆਂ ਸ: ਸਿਕੰਦਰ ਸਿੰਘ ਮਲੂਕਾ ਨੇ ਐਸ਼ੋਸੀਏਸਨ ਦੇ ਅਹੁਦੇਦਾਰਾਂ ਅਤੇ ਵੱਖ ਵੱਖ ਅਦਾਰਿਆਂ ਤੋਂ ਆਏ ਹੋਏ ਪਤਵੰਤਿਆਂ/ਖੇਡ ਪ੍ਰੇਮੀਆਂ ਨੂੰ ਵਧਾਈ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਸ ਸ਼ਲਾਘਾਯੋਗ ਕਦਮ ਦੀ ਪੰਜਾਬ ਕਬੱਡੀ ਐਸ਼ੋਸੀਏਸਨ ਪੰਜਾਬ ਹਮੇਸਾ ਸਹਿਯੋਗ,ਸ਼ੁਚੱਜੀ ਅਗਵਾਈ ਅਤੇ ਮਿਲਵਰਤਨ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕਰਦੀ ਹੈ।ਉਨਾਂ ਨੇ ਹਰ ਸਮੇਂ ਲੋੜੀਦੀ ਢੁੱਕਵੀ ਮੱਦਦ ਪੰਜਾਬ ਸਰਕਾਰ ਵੱਲੋਂ ਦਿਵਾਉਣ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਵੀ ਕੀਤਾ ,ਅਤੇ ਪ੍ਰਬੰਧਕਾ ਨੂੰ ਅਪੀਲ ਕੀਤੀ ਕਿ ਕਬੱਡੀ ਖੇਡ ਅਤੇ ਪੰਜਾਬੀ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੀ ਸੱਚੀ ਸੁੱਚੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਹਿਤ ਨਸ਼ਾ ਰਹਿਤ ਖਿਡਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਹੀ ਸੱਦਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਇਹ ਵੀ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚੋਂ ਖਿਡਾਰੀਆਂ ਦੀ ਨੌਮੀਨੇਸ਼ਨ ਸਮੇਂ ਤਸਦੀਕ ਸੁਦਾ ਡਰੱਗ ਟੈਸਟ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰਨ ਲਈ ਪੰਜਾਬ ਸਰਕਾਰ ਨਾਲ ਰਾਬਤਾ ਕਾਇਮ ਕਰਨਗੇ।ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਸੁਝਾਅ ਦਿੱਤਾ ਪੰਜਾਬ ਕਬੱਡੀ ਐਸੋ਼ਸੀਏਸਨ ( ਐਨ.ਆਰ.ਆਈ.ਵਿੰਗ)ਕਨੇਡਾ ਨੂੰ ਇਸ ਤਰਾਂ ਦੀਆਂ ਐਸੋ਼ਸੀਏਸਨਾਂ ਬਾਕੀ ਰਹਿੰਦੇ ਸੂਬਿਆਂ ਵਿੱਚ ਬਣਾਈਆਂ ਜਾਣ ਤਾਂ ਜੋ ਰਾਸਟਰੀ ਪੱਧਰ ਉੱਤੇ ਕਬੱਡੀ ਦੀ ਪਹਿਚਾਣ ਬਣਾਕੇ ਉਲਿੰਪਕ ਖੇਡਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾਮਿਲ ਕਰਾਉਣ ਹਿਤ ਦਬਾਅ ਬਣਾਇਆ ਜਾ ਸਕੇ।ਸਮਾਗਮ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਸ: ਮਾਲਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਟਿਵਾਣਾ ਨੇ ਧੰਨਵਾਦੀ ਸ਼ਬਦ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋਏ ਸੰਖੇਪ ਵਿੱਚ ਐਸ਼ੋਸੀਏਸ਼ਨ ਦੀ ਬਣਤਰ ਅਤੇ ਉਦੇਸਾਂ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ।ਉਨਾਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਸ ਐਸ਼ੋਸੀਏਸ਼ਨ ਦੀ ਵਿਲੱਖਣਤਾ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮੈਂਬਰ ਬਣਾਕੇ ਹਰ ਕੰਮ ਨੂੰ ਪਾਰਦਰਸੀ ਅਤੇ ਹਰ ਕੰਮ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਢੁੱਕਵੀਆਂ ਵੱਖ ਵੱਖ ਕਮੇਟੀਆਂ ਬਣਾਕੇ ਸੁਰੂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।ਪੰਜਾਬ ਕਬੱਡੀ ਐਸ਼ੋਸੀਏਸਨ ( ਐਨ.ਆਰ.ਆਈ.ਵਿੰਗ)ਕਨੇਡਾ ਦਾ ਮੁਖ ਉਦੇਸ ਨਸਾ ਰਹਿਤ ਨਰੋਏ ਸਮਾਜ ਦੀ ਸਿਰਜਣਾਂ,ਆਪਸੀ ਮਿਲਵਰਤਨ ਤੇ ਪਿਆਰ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਨਵੀਂ ਪੀੜੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਮਾਜ,ਸੱਭਿਆਚਾਰ,ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਨਾਲ ਜੋੜੀ ਰੱਖਣਾ ਹੈ।
****

ਕਵਿਤਾ ,ਗਜ਼ਲ ਤੇ ਗੀਤਾਂ ਦਾ ਸੰਗ੍ਰਿਹ “ਦਿਲ ਦਾ ਦਰਪਣ”......... ਰੀਵਿਊ / ਮੁਹਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਘੱਗ

ਡਾਕਟਰ ਦਵਿੰਦਰ ਦਿਲਰੂਪ
ਫ਼ਸਟਵਰਡ ਪਬਲੀਕੇਸ਼ਨਜ਼
ਪੰਨੇ 96, ਕਵਿਤਾ ਗਜ਼ਲ ਤੇ ਗੀਤ 85

2004 ਵਿਚ ਦਵਿੰਦਰ ਦਿਲਰੂਪ ਨੇ “ ਦਿਲ ਦਾ ਦਰਪਣ “ ਕਾਵ ਸੰਗ੍ਰਿਹ ਨਾਲ ਪੰਜਾਬੀ ਪੁਸਤਕ ਜਗਤ ਨਾਲ ਸਾਂਝ ਪਾਈ ਸੀ। 2008 ਵਿਚ ਛਪਿਆ ਉਸ ਦਾ ਦੂਜਾ ਕਾਵ ਸੰਗ੍ਰਿਹ “ ਚਾਨਣ ਦਾ ਟਿੱਕਾ “ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਗਵਾਹੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਰਵਾਨਗੀ ਵਿਚ ਹੈ, ਆਸ ਹੀ ਨਹੀਂ ਪੂਰਨ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੈ ਕਿ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਦਵਿੰਦਰ ਦਿਲਰੂਪ ਕੁਝ ਹੋਰ ਪੁਸਤਕਾਂ ਨਾਲ ਇਸ ਸਾਂਝ ਨੂੰ ਹੋਰ ਪਕੇਰਿਆਂ ਕਰੇਗੀ।

ਡਾਕਟਰ ਦਵਿੰਦਰ ਇਕ ਵਿਗਿਆਨੀ ਹੈ। ਡਿਗਰੀ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਉਪਰੰਤ ਪੀ. ਏ. ਯੂ. ਵਿਚ ਅਧਿਆਪਕਾ ਹੈ। ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਜੀਵਨ ਵਿਚ ਖੁਦ ਖੋਜ ਪਤ੍ਰ ਲਿਖਦੀ ਸੀ ਹੁਣ ਅਧਿਆਪਕਾ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਆਪਣੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਦੇ ਖੋਜ ਪਤ੍ਰ ਵਾਚਦੀ ਹੈ। ਸਾਇਂਸ ਦੇ ਰੁਖੇ ਮਜ਼ਮੂਨ ਨਾਲ ਦਿਨ ਰਾਤ ਦਾ ਵਾਸਤਾ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਕਵਿਤਾ ਵਰਗੀ ਸੂਖਮ ਕਲਾ ਨੂੰ ਛੋਹਿਆ ਹੈ ਵਧਾਈ ਦੀ ਪਾਤਰ ਹੈ।
ਦਵਿੰਦਰ ਦਿਲਰੂਪ ਦੀ ਪਲੇਠੀ ਪੁਸਤਕ “ਦਿਲ ਦਾ ਦਰਪਣ” ਦਾ ਕਵਰ ਮੋਸਮ ਖ਼ਜ਼ਾਂ ਦਾ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਪੇਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ ੇ ਹਰਿਆਵਲ ਦੀ ਅਣਹੋਂਦ ਕਾਰਨ ਹਰ ਪਾਸੇ ਉਦਾਸੀ ਹੀ ਉੁਦਾਸੀ ਹੈ। ਪਸ਼ੂ ਪੰਛੀ ਬਨਸਪਤ ਸਭ ਮੋਸਮ ਬਹਾਰ ਦੀ ਉਡੀਕ ਵਿਚ ਹਨ ਜਿਸਦਾ ਸਮਾਂ ਨਿਸਚਤ ਹੈ। ਬਹਾਰ ਆਉਣ ਤੇ ਚਹਿਲ ਪਹਿਲ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਬਨਸਪਤ ਖਿੜ ਉਠਦੀ ਹੈ ਪਰਿੰਦ ਵਲੋਂ ਚੀਂ ਚੀਂ ਚਾਂ ਚਾਂ ਦਾ ਰਾਗ ਅਤੇ ਚਰਿੰਦ ਦੀ ਉਛਲ ਕੂਦ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਗਵਾਹੀ ਭਰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਉਡੀਕ ਦਾ ਸਵਾਮੀ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। । ਦਵਿੰਦਰ ਦਿਲਰੂਪ ਦੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਉਦਾਸੀ ਦੀ ਝਲਕ ਹੈ ਵਸਲ ਦੀ ਤੜਪ ਹੈ ਓਪਰੀ ਅਖ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆਂ ਇਸ ਸੰਗ੍ਰਿਹ ਦੀਆਂ ਬਹੁਤੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਭਾਵੇਂ ਪਿਆਰ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਲਗਦੀਆਂ ਹਨ ਇਸ਼ਕ ਮਜਾਜੀ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦੀਆਂ ਲਗਦੀਆਂ ਹਨ ਜਿਸ ਦੀ ਮੰਜ਼ਲ ਇਸ਼ਕ ਹਲਾਲੀ (ਦੋ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਜਦ ਸਮਾਜ ਕਬੂਲ ਲਵੇ) ਤਕ ਮਹਿਦੂਦ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ
ਕਿਸੇ ਕਵਿਤਾ ਵਿਚ ਦਿਵਿੰਦਰ ਦਿਲਰੂਪ ਨੇ ਇਸ਼ਕ ਮਜ਼ਾਜੀ ਨੂੰ ਇਸ਼ਕ ਹਲਾਲੀ ਤਕ ਲਿਜਾਣ ਦੀ ਗੱਲ ਨਹੀ ਕਹੀ ਦਰ ਅਸਲ ਇਸ ਕਾਵ ਸੰਗ੍ਰਿਹ ਦੀਆਂ ਕਵਿਤਾਂਵਾਂ ਤਾਂ ਭਗਤ ਜਨਾਂ ਦੇ ਰਬ ਨਾਲ ਇਕ ਪਾਸੜੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਝਲਕ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ, ਕਿਦਾਂ ਭਗਤ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਉਸ ਅਣਡਿਠ ਸ਼ਕਤੀ “ਰਬ” ਦੀ ਇਕ ਝਲਕ ਲਈ ਤਰਸਦੇ ਹਨ। ਦਵਿੰਦਰ ਨੇ ਹਿਜਰ ਅਤੇ ਵਸਲ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਵਾਲੇ ਲਮੇ ਸਮੇਂ ਦੀ ਤਾਂਘ ਨੂੰ ਪਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿਚ ਬਿਆਨ ਕਰਨ ਦਾ ਯਤਨ ਕੀਤਾ ਹੈ । ਬਹਾਰ ਦੀ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਦੀ ਲਮੀ ਉਡੀਕ ਕਾਰਨ ਪੱਤਝੜ ਦੀ ਉਦਾਸੀ ਹਾਵੀ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਕੁਝ ਸਿ਼ਕਵੇ ਕੁਝ ਸ਼ਕਾਇਤਾਂ ਭਾਰੂ ਨਜ਼ਰ ਆੳਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਕ ਪਾੱਸੇ ਬਿਰਹੌਂ ਦੀ ਤੜਪ ਸਤਾ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਦੂਸਰੇ ਪਾਸੇ ਮਾਇਆ ਵਿਚ ਖਚਤ ਜਗਤ ਦੇ ਮੇਹਣੇ ਤਾਹਨੇ।
ਜਿੱਧਰ ਨਜ਼ਰ ਮਾਰਾਂ ਹੈ ਉੁਦਾਸ ਰਾਹਾਂ
ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਉਦਾਸੀਆਂ ਛਾਈਆਂ ਨੇ
ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦਾ ਨਾ ਉਹ ਮੈਂ ਭਾਲ ਥੱਕੀ
ਨਜ਼ਰ ਆਊਂਦੀਆਂ ਬੱਸ ਪਰਛਾਈਆਂ
------
ਕੁਝ ਮੈਂ ਖੁਦ ਨੂੰ ਮਾਰ ਲਿਆ
ਤੇ ਕੁਝ ਮੇਰੀ ਤਨਹਾਈ ਨੇ

ਕੁਝ ਤਾਂ ਰੱਬ ਦੇ ਕਹਿਰ ਨੇ ਯਾਰਾ
ਤੇ ਕੁਝ ਤੇਰੀ ਜੁਦਾਈ ਨੇ

ਕੁਝ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਹੰਝੂਆਂ ਨੇ 
ਤੇ ਬਾਕੀ ਜਗ-ਹਸਾਈ ਨੇ
-----
ਕਦੇ ਬਖਸ਼ਦਾ ਹੈਂ ਤੂੰ ਫੁਲ ਬਣ ਕੇ ਖੇੜੇ
ਕਦੇ ਬਣ ਕੇ ਕੰਡਾ ਤੂਂ ਦਿਲ ਚੀਰ ਜਾਮੈ
ਕਦੇ ਬਣ ਕੇ ਦੀਪਕ ਤੂੰ ਚੀਰੇਂ ਹਨ੍ਹੇਰੇ
ਕਦੇ ਲਾਟ ਉਸ ਦੀ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਜਲਾਵੇਂ
ਕਦੇ ਮੇਰੇ ਅੰਗ ਸੰਗ ਵਸੇਂ ਰੱਬ ਵਾਂਗੂੰ
ਕਦੇ ਮੇਰੇ ਨੈਣਾ ਤੋਂ ਉਹਲੇ ਹੋ ਜਾਵੈਂ
ਕਦੇ ਮਿਠੀ ਵਾ ਬਣ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਪਲੋਸੇਂ
ਕਦੇ ਬਣ ਕੇ ਝਖੜ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਰੁਲਾਵੇਂ
ਕਦੇ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀ ਨ ਇਕ ਬਾਤ ਬੁੱਝੇਂ
ਕਦੇ ਇਸ ਦਿਲ ਦਾ ਤੂੰ ਦਰਪਣ ਕਹਾਵੇਂ
ਗੁਰਬਾਣੀ ਤੋਂ ਕੁਝ ਉਧਾਰਨਾ ਦੇਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਬੇਨਤੀ ਕਰ ਦੇਣੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੇਂ ਦਿਵਿੰਦਰ ਦੀ ਲਿਖਤ ਦਾ ਗੁਰਬਾਣੀ ਨਾਲ ਮੁਕਾਬਲਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਵਸਲ ਦੀ ਉਡੀਕ ਵਿਚ ਜੋ ਭਗਤਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡੇ ਤੇ ਹੰਢਾਇਆ ਅਤੇ ਜੋ ਇਕ ਲੇਖਕਾ ਨੇ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਉਸ ਦਾ ਅੰਤਰ ਸਮਝ ਆ ਸਕੇ। 
ਬਾਬਾ ਫਰੀਦ ਜੀ ਦਾ ਸਲੋਕ ਹਿਜਰ ਅਤੇ ਵਸਲ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰਲੇ ਸਮੇਂ ਨੂੰ ਕਿਨੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਨਾਲ ਬਿਆਨ ਕਰਦਾ ਹੈ।

ਫਰੀਦਾ ਤਨੁ ਸੁਕਾ ਪਿੰਜਰ ਥੀਆ ਤਲੀਆਂ ਖੂੰਡਹਿ ਕਾਗ॥
ਅਜੈ ਸੂ ਰਬੁ ਨ ਬਾਹੁੜਿਓ ਦੇਖ ਬੰਦੇ ਦੇ ਭਾਗ॥

ਕਬੀਰ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਮੰਗ ਦੀਦਾਰ ਦੀ ਭੁਖ ਹੈ ਨ ਕਿ ਖਾਣ ਪੀਣ ਦੀ
ਭੂਖੇ ਭਗਤ ਨਾ ਕੀਜੇ ਯਿਹ ਮਾਲਾ ਅਪਨੀ ਲੀਜੇ

ਭਗਤ ਨਾਮ ਦੇਵ ਜੀ ਦੀ ਪੁਕਾਰ 
ਮੋਏ ਹੋਏ ਜੀਊ ਮੁਕਤਿ ਦੇਹਗੇ ਮੁਕਤਿ ਨ ਜਾਨੇ ਕੋਇਲਾ॥
ਏ ਪੰਡੀਆ ਮੋਕਉ ਢੰਢ ਕਹਤ ਤੇਰੀ ਪੈਜ ਪਿਡੰਊਡੀ ਹੋਇਲਾ॥
ਹੇ ਪ੍ਰਭੂ ਮਰੇ ਹੋਏ ਨੂੰ ਮੁਕਤੀ ਮਿਲੀ ਤਾਂ ਕਿਸ ਕੰਮ 
ਜੇ ਹੁਣ ਨਾ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਇਓਂ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਹੀ ਬਦਨਾਮੀ ਹੋਵਿਗੀ

ਇਸ਼ਕ ਹਕੀਕੀ ਵਾਲੇ ਇਕ ਆਸ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਸਾਰਾ ਜੀਵਨ ਬਤੀਤ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ
ਬਾਬਾ ਫਰੀਦ ਜੀ ਦਾ ਅਗਲਾ ਸ਼ਲੋਕ ਹਕੀਕੀ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਇੰਤਹਾ ਹੈ।
ਕਾਗਾ ਕਰਗ ਢਢੋਰਿਆ ਸਗਲਾ ਖਾਇਆ ਮਾਸੁ॥
ਏ ਦੁਇ ਨੈਨਾ ਮਤ ਛੁਹਊ ਪਿਰ ਦੇਖਨ ਕੀ ਆਸ॥ 

ਭਗਤ ਰਵਿਦਾਸਜੀ ਦੀ ਬੇਨਤੀ ਹੈ
ਕਹਿ ਰਵਿਦਾਸ ਆਸ ਲਗਿ ਜੀਵਉ ਚਿਰ ਭਇਓ ਦਰਸਨੁ ਦੇਖੇ॥

ਉਡੀਕ ਅਤੇ ਮਿਲਣ ਦੀ ਆਸ ਬਾਰੇ ਦਵਿੰਦਰ ਦਿਲਰੂਪ “ਇਕ ਆਸ “ਕਵਿਤਾ ਵਿਚ ਲਿਖਦੀ ਹੈ।
ਅੰਦਰ ਨ੍ਹੇਰ ਮੇਰੇ,ਬਾਹਰ ਨ੍ਹੇਰ ਮੇਰੇ
ਫਿਰ ਵੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਦੀ ਹਾਲੇ ਆਸ ਮੈਨੂੰ
ਉਸਦੀ ਦੀਦ ਖ਼ਾਤਿਰ ਹੀ ਮੈਂ ਜੀ ਰਹੀ ਹਾਂ
ਜਿਸਦੇ ਮਿਲਣ ਦੀ ਬਹੁਤ ਹੈ ਪਿਆਸ ਮੈਨੂੰ
------
ਕਰ ਰਹੀ ਬੇਸਬਰੀ ਨਾਲ ਮੈਂ ਹਰ ਘੜੀ ਉਸਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ
ਗੁਰਬਾਣੀ ਦਾ ਫੁਰਮਾਨ ਹੈ 
ਹਓਂ ਤੁਮਰੀ ਕਰਊਂ ਨਿਤ ਆਸ ਪ੍ਰਭ ਮੋਹਿ ਕਬ ਗਲਿ ਲਾਵਹਿਗੋ

ਜਦ ਮੇਹਰ ਹੋ ਜਾਏ ਤਾਂ ਅਗੱਮੀ ਸ਼ਕਤੀ ਦੇ ਦਿਆਲ ਹੁੰਦਿਆ ਹੀ ਅੰਦਰੋ ਇਕ ਹੂਕ ਉਠਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਬੰਦਾ ਪੁਕਾਰ ਉਠਦਾ ਹੈ।
“ ਜਿਧਰ ਦੇਖਤਾ ਹੂੰ ਉਧਰ ਤੂ ਹੀ ਤੂ ਹੈ “
ਗੁਰਬਾਣੀ ਦਾ ਫੁਰਮਾਨ ਹੈ “ ਖਾਲਕ ਖਲਕ ਖਲਕ ਮੇ ਖਾਲਕ ਰਵ ਰਿਹਾ ਸਭ ਥਾਈਂ “

ਦਵਿੰਦਰ ਦਿਲਰੂਪ ਨੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਮਨ ਅੰਦਰ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰੇ ਦਾ ਜੋ ਅਕਸ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ ਹੈ ਉਸ ਦੀ ਝਲਕ ਉਸਦੀ ਕਵਿਤਾ ਚੋਂ ਦੇਖੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ।

ਕੀ ਕਹਾਂ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ 
ਉਹ ਫੁਲ ਵੀ ਹੈ ਜੋਤ ਵੀ

ਪਿਆਰ ਦਾ ਨਗਮਾਂ ਵੀ ਹੈ 
ਤੇ ਦਰਦ ਭਰੀ ਸੋਚ ਵੀ

ਲ਼ਾਵੇ ਮਰਹਮ ਪਿਆਰ ਦੀ
ਮਾਰੇ ਬਿਰ੍ਹੋਂ ਦੀ ਨੋਕ ਵੀ

ਸਮਝੋ ਤਾਂ ਜੀਵਨ ਹੈ ਦਿਲ
ਨਾ ਸਮਝੀਏ ਤਾਂ ਮੌਤ ਵੀ

ਇਸ ਤੋਂ ਸਾਫ ਜ਼ਾਹਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਦਾ ਪਿਆਰ , ਅਤੇ ਦੀਦ ਦੀ ਤੜਪ ਕਿਸੇ ਅਗੱਮੀ ਤਾਕਤ ਲਈ ਹੈ। ਜਿਸ ਦਾ ਐਹਸਾਸ ਦਵਿੰਦਰ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੇ ਫੁਰਮਾਨ “
“ ਘਟ ਘਟ ਮੇਂ ਹਰ ਜੂ ਵਸੇ ਸੰਨਤਨ ਕਹੇਂ ਪੁਕਾਰ “ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਕੁਦਰਤ ਰਾਣੀ ਵਿਚ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਈ ਹੈ। 
ਸੰਜੋਗ ਅਤੇ ਵਿਯੋਗ , ਮੇਲ ਤੇ ਵਿਛੋੜਾ ਇਕ ਵਿਚ ਅੰਤਾਂ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਦੂਸਰੇ ਵਿਚ ਅੰਤਾਂ ਦਾ ਦੁਖ। ਜੁਦਾਈ ਦੇ ਦੁਖ ਨੂੰ ਧੰਨੀ ਰਾਮ ਚਾਤ੍ਰਕ ਬਿਆਨ ਕਰਦਾ ਲਿਖਦਾ ਹੈ।
ਰੁੜ੍ਹਦੇ ਜਾਣ ਪਤ੍ਰ ਗੋਤੇ ਖਾਣ ਪਥਰ ਉਠ ਦੀ ਚੀਕ ਜਦ ਮੇਰੀ ਦੁਹਾਈ ਦੀ ਏ। ਬੇ ਜੁ਼ਬਾਨ ਪੰਛੀ ਵੀ ਕੁਰਲਾਟ ਪਾ ਪਾ ਆਖਣ ਡਾਡ੍ਹੀ ਮੁਸੀਬਤ ਜੁਦਾਈ ਦੀ ਏ।
ਭਗਤ ਜਨ ਜਦ ਉਸ ਦੈ ਭਾਣੇ ਵਿਚ ਆ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਆਪਣਾ ਆਪ ਸੱਮਰਪਣ ਕਰਦੇ ਹੋਏ 
ੳਾਖਦੇ ਹਨ। ਜਿਓਂ ਭਾਵੈ ਤਾਂ ਰਾਖ ਲੈ ਹਮ ਸ਼ਰਨ ਪ੍ਰਭ ਆਏ ਰਾਮ ਰਾਜੇ। ਭਾਬਾ ਨਾਨਕ ਦਾ ਸ਼ਬਦ “ ਦੁਖ ਸੁਖ ਦੋਵੇਂ ਕਪੜੇ ਇਹ ਜਗ ਪੈਹਨਣ ਹਾਰ “
ਉਹਨਾ ਦਾਂ ਸਹਾਰਾ ਬਣਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਸਭੇ ਇਛਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਜੇ ਸਤਗੁਰ ਨਦਰ ਕਰੇ ਦੇ ਫੁਰਮਾਨ ਮੁਤਾਬਕ ਜਦ ਉਸਦੀ ਮੇਹਰ ਹੋ ਜਾਏ ਤਾਂ ਆਤਮਾਂ ਨਿਹਾਲ ਨਿਹਾਲ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਦਵਿੰਦਰ ਦੀਦ ਹੋਣ ਤੇ ਹੋਈ ਖੁਸ਼ੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਦੀ ਆਖਦੀ ਹੈ।
ਠੰਢ ਪੈ ਗਈ ਅੱਖੀਆਂ ਤਰਸੀਆਂ ਨੁੰ 
ਜਦੋਂ ਆ ਕੇ ਤੂੰ ਦੀਦਾਰ ਦਿੱਤਾ।
ਭੁਲ ਗਈ ਮੈਂ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਦੁੱਖ ਸਾਰੇ
ਤੜਪੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਇੰਝ ਕਰਾਰ ਦਿਤਾ।

ਕਬੀਰ ਜੀ ਦਾ ਸਲੋਕ ਹੈ
ਕਬੀਰ ਮਨੁ ਨਿਰਮਲ ਭਇਆ ਜੈਸਾ ਗੰਗਾ ਨੀਰ॥
ਪਾਛੇ ਲਾਗੇ ਹਰ ਫਿਰੈ, ਕਹਿਤ ਕਬੀਰ ਕਬੀਰ

ਭਗਤ ਰਵਿਦਾਸ ਜੀ ਅਨਭਵ ਹੋਏ ਤੇ ਆਖਦੇ ਹਨ
ਤੋ ਹੀ ਮੋਹੀ ਮੋਹੀ ਤੋਹੀ ਅੰਤਰ ਕੈਸਾ॥
ਕਨ ਕਟਕ ਜਲ ਤਰੰਗ ਜੈਸਾ॥
ਕਈ ਦਫਾ ਪੜ੍ਹਨ ਉਪਰੰਤ ਅਤੇ ਗਿਆਨੀ ਚਰਨਜੀਤ ਸਿੰਘ ਜੀ ਮੋਰਿੰਡਾ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਨਾਲ ਜੋ ਸਮਝ ਪਈ ਉਹ ਪਾਠਕਾਂ ਨਾਲ ਸਾਂਝੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਗਿਆਨੀ ਜੀ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਅਨੁਸਾਰ
ਮਰਦ ਲੇਖਕ ਅਤੇ ਇਸਤ੍ਰੀ ਲੇਖਕ ਦੀ ਲਿਖਤ ਨੂੰ ਨਾਪਣ ਲਈ ਦੋ ਵਖਰੇ ਮੀਟਰ ਵਰਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਮਸਾਲ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਭਾਈ ਵੀਰ ਸਿੰਘ ਦੀ ਕਵਿਤਾ।
ਆਪੇ ਨੀ ਅਜ ਰਾਤ ਸਜਣ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਫੜ ਘੁਟ ਰਖਿਆ
ਵਸਲ ਮਾਹੀ ਦਾ ਛੋਹ ਮਾਹੀ ਦਾ ਅਜ ਅਸਾਂ ਨੇ ਚਖਿਆ।
ਇਸ਼ਕ ਹਕੀਕੀ ਗਿਣੀ ਜਾਵੇਗੀ ਪਰ ਜੇ 
ਇਹੋ ਕਵਿਤਾ ਜੇ ਕੋਈ ਕਵਿਤ੍ਰੀ ਲਿਖੇਗੀ ਤਾਂ ਕਈ ਮਨਚਲੇ ਐਵੇਂੇ ਮੁਛਾ ਨੂੰ ਤਾਅ ਦੇਈ ਜਾਣਗੇ।
ਗਿਆਨੀ ਜੀ ਆਖਣ ਲਗੇ 
ਦਵਿੰਦਰ ਨੇ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਵਿਚ ਕੋਈ ਲੇਪਾ ਪੋਚੀ ਨਹੀ ਂਕੀਤੀ ਆਪ ਮੁਹਾਰੇ ਉਮਡੀਆਂ ਤਰੰਗਾ ਨੂੰ ਹੀ ਕਲਮ ਬੰਦ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਦਵਿੰਦਰ ਕੋਲ ਕਾਵ ਕਲਾ ਹੈ ਸ਼ਬਦ ਹਨ ਅਗਰ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੇ ਫੁਰਮਾਨ “ਨਾਨਕ ਆਸ਼ਕ ਗਾਂਢੀਐ ਸਦ ਹੀ ਰਹੇ ਸਮਾਏ।” ਮਨਦਿਆਂ ਕਿਤੇ ਅਧਿਆਤਮਕ ਪਖ ਨੂੰ ਉਜਾਗਰ ਕਰਨ ਲਗ ਜਾਵੇ ਤਾ “ ਹਰ ਹਰ ਜਨ ਦੋਇ ਏਕ ਹੈਂ ਬਿਬਿ ਬਿਚਾਰ ਕਛੂ ਨਾਹਿ॥ “ ਦੀ ਉਪਾਧੀ ਹਾਸਲ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ। 
***